Polska szkoła higieny psychicznej. Człowiek w rozwoju
Myśl naukowa pielęgniarstwa dotyczy pojęć związanych z egzystencją człowieka, będących od dawna przedmiotem dogłębnych rozważań filozofii.

Konieczne jest zatem odwoływanie się przez pielęgniarki do określonych kierunków tej nauki.

Człowiek znajduje się w centrum dociekań wielu nauk, można powiedzieć, że nie ma takiej nauki, której przedmiotem nie byłby on sam.

Nie ustają poszukiwania odpowiedzi na pytanie, kim jest człowiek, jakie jest jego miejsce i sens istnienia w świecie przyrody oraz w społeczeństwie.

Jedną z licznych prób podejmowanych przez człowieka w celu stworzenia świata na miarę jego oczekiwań, jest interdyscyplinarna nauka zwana higieną psychiczną.

Powstała w XX wieku jako ruch społeczny, który dążył do zmiany postawy społeczeństwa, a przede wszystkim personelu szpitali psychiatrycznych i zakładów leczących ludzi z zaburzeniami psychicznymi.

Początek higieny psychicznej w Polsce przypada na rok 1930. Jej  (1902-1980), psychiatra,twórcą i organizatorem był Kazimierz Dąbrowski psycholog, filozof i pedagog.

Polska szkoła higieny psychicznej, którą zainicjował, jest jednym z nurtów higieny psychicznej i nie wyczerpuje wszystkich poglądów w obrębie tej nauki.